|
Achille Mbembe’nin düşüncesi, modern dünyanın en rahatsız edici gerçeklerinden birini ortaya koyar: Ölümün dahi siyasetin bir parçası olduğu bir çağda yaşıyoruz. “Nekropolitika” kavramıyla Mbembe, iktidarların yalnızca yaşamı değil, kimin öleceğini ve nasıl öleceğini de belirlediğini gösterir. Bu, parçalanmış bir dünyadır; bazı yaşamlar korunurken, bazıları gözden çıkarılır. İnsan, kategorilere ayrılır ve bazen dışlanır. Panlectic düşünce ise bu parçalanmışlığa karşı alternatif bir kapı aralar. O, bireysel yaşamlar yerine yaşamın bütünselliğini görmeye davet eder. Bir insanın dışlanması, aslında tüm insanlığın ruhunda bir yara açar. Bir toplumun unutulmuş hafızası, kolektif bilincin derinliklerinde yankılanmaya devam eder. Bu noktada, Mbembe’nin teşhisi ile Panlectic’in ufku birbirini tamamlar. Mbembe, iktidarın ölüm üzerinden işleyen düzenini görünür kılar. Panlectic ise bu karanlığı aşmak için bir yol gösterir: Ötekileştirilmişin kaderini, yalnızca bir azınlığın değil, tüm varoluşun ortak yazgısı olarak anlamak. Mbembe’nin sömürge sonrası Afrika düşüncesinde vurguladığı yaşayan hafıza, Panlectic’in de temel ilkelerinden biridir. Çünkü hafıza yalnızca geçmişe değil, geleceğe de yön verir. Köleliğin izleri, travmalar ve yıkımlar, bir halkın deneyimiyle sınırlı kalmaz, insanlığın kolektif bilincinde kalıcı yankılar bırakır. Panlectic, bu yankıları bireysel çığlıklar yerine ortak bir ezgi olarak okumaya çalışır. Sonuç olarak, Mbembe’nin felsefesi ile Panlectic yaklaşım yan yana geldiğinde bir gerilim değil, derin bir yüzleşme ortaya çıkar. Ölüm siyasetiyle hesaplaşmadan, yaşamın bütünsel anlamına ulaşılamaz. Panlectic’in ufku, bu yüzleşmeyi aşarak insanlığın ortak yaşamını daha geniş bir bilinçle kavramaya davet eder. |
